Sporcu öyküleri
Müjde Işıl – Geçen sene Antalya Sinema Festivali’nde Heyet Özel Ödülü’ne layık görülen “Düet” bu hafta vizyonda. Sinema, Defne Bakırcı ve Mısra Gündeş’in senkronize yüzmedeki yoldaşlıklarını anlatırken aslında o sporun yapılamamasındaki zihinsel ve maddi pürüzleri de gösteriyor. Mısra ile Defne ‘düet’ kategorisinde yarıştıkları 2016 Rio Olimpiyat Oyunları elemelerinde üç ülke ile olimpiyatlarda müsabaka bahtını kaçırdıktan sonra 2020 Olimpiyat Oyunları için çalışmaya başlıyorlar. Antrenörleri Natalie’nin vazifesinden alınması, federasyon tarafından bekledikleri takviyenin verilmemesi, bir de üstüne Kovid-19 pandemisi iki genç kızın spor hayatı için belirleyici oluyor. “Düet” belgeseli, alıştığımız üzere bir muvaffakiyet hikayesi değil, tam bilakis başarmak isterken yoldan çevrilenlerin uğraşı aslında. Kendilerine ilişkin bir havuzda idman yapamayan, antrenörlerinden ayrılmak zorunda bırakılan, kendi mayolarını bile kendileri diken bu ulusal sportmenler artık ne mi yapıyor? Ayvalık Sinema Festivali’nde konuştuğumuz Mısra, küçük yaştan itibaren yıllarını verdikleri senkronize yüzmeden büsbütün koptuklarını ve yeni bir meslek inşa ettiklerini söyledi. Defne zati uzun vakit evvel Almanya’ya toplumsal branşta eğitim almak için gitmiş. Mısra da yakında Almanya yolcusu. Farklı alanlarda, farklı bir ülkede hakkaniyetli bir ömür ümit ediyorlar.
Bu sene Antalya Sinema Festivali’nde geçen yılki “Düet”i anımsatan bir imal var Ulusal Belgesel Yarışması’nda. İsmi “Eclipse”. 100 yılda yalnızca üç jimnastikçi olimpiyatlarda Türkiye’yi temsil edebilmiş. İbrahim, Ahmet, Ferhat ve Nazlı bu durumu değiştirip Tokyo’da yapılacak olan Olimpiyat Oyunları’na katılmak üzereler. Fakat Kovid-19 pandemisi, tıpkı Mısra ile Defne üzere onları da etkiliyor. Olimpiyat ertelenince motivasyonsuz, formsuz, sonu bilinmeyen bir süreç başlıyor onlar için.
Bir yanda bu türlü aksilikleri izlerken bir yandan da Filenin Sultanları voleybolda mükemmeller yaratıyor. Kıyafetlerine, özel hayatlarına karışanları umursamadan Atatürk’ün yolunda ilerliyor, kupa üstüne kupa kazanıyorlar. Her röportajda görüyoruz ki gerilerinde onlara daima takviye olan bir federasyon var. Takviyeyle, milli bilinç ve çalışkanlıkla atletlerimizin aşamayacağı pürüz yok. Voleyboldaki dayanak Mısra ve Defne’ye sağlanabilseydi, artık madalyalı senkronize yüzücülerdi ve iki genç kız spordan kopmamıştı büyük ihtimalle.
Filenin Sultanları’nın seyahati, yeni kuşaklara ve spora takviye sağlayanlara örnek olabilmesi için sinemaya ya da belgesele çekilse keşke. Bütüncül bir bakış açısıyla, ‘şampiyonlarımız hangi etaplardan geçerek dünyanın en güzel voleybol kadrosu oldular’ı adım adım anlatarak… Sporu sanatla anlatmak, başarıyı zihinlere kazımanın en sağlam yolu değil mi zati?
